بیش از 80 هزار دانش‌آموز غوری از رفتن به مکتب بازمانده اند

غور ولایتی در غرب افغانستان که به گفته ی فعالین مدنی آن؛ ناامنی‌ها، حضورافراد مسلح غیر مسئوول، رسم ورواج‌های ناپسند و ضعف مدیریتی مسئوولان معارف آن ولایت مانع از رفتن 80 هزار دانش آموز به مکتب شده است.

مسئولان دفتر مجتمع جامعه مدنی غور وضعیت معارف این ولایت را نگران کننده خوانده میگویند: دراین ولایت 800 باب مکتب وجود دارد که از مجموع این مکاتب 600 باب آن مسدود بوده وآموزگاران آنها به بیرون از کشور یا جبهه های جنگ رفته اند.

محمدحسن حکیمی، هماهنگ کننده نهادهای جامعه مدنی غور می‌گوید: مجموع شاگردان معارف غور 134 هزار میباشد، که 77 هزار آن پسر و بیش از56 هزار دانش‌آموز دختر را شامل میشود.

وی ازفزود: یافته‌های آنان نشان می‌دهد، که امسال از مجموع 134 هزار دانش آموز در غور 80 هزارتن آنان از رفتن به مکتب بازمانده اند، که بیش از 40 هزار تن را دختران تشکیل می‌دهند.

از سوی هم مسئولان اداره ی امورزنان غور وضعیت مکاتب دخترانه را دراین ولایت نگران کننده میخوانند ومی‌گویند؛ که عدم نظارت ازپروسه‌های آموزشی سبب شده است، تا دختران زیادی ازرفتن به مکتب محروم شوند.

حلیمه پرستش، رئیس اداره ی امور زنان ولایت غور، پیامد های مسدود بودن مکاتب دخترانه را ویرانی یک جامعه خوانده میگوید: بخاطر زمینه سازی برای رفتن هزار ها دختر محروم ازتعلیم و تربیه باید نظارت جدی ازپروسه های تدریسی و تعلیمی درمکاتب غور وجود داشته باشد، تا مکاتب دخترانه ی که عملآ مسدود میباشد، دوباره بازگشائی گردد.

درهمین حال، مسئولان ریاست معارف غور این ادعاها را رد کرده، می‌گویند؛ که مکاتب درتمام ولسوالی‌ها ومناطق دوردست فعال بوده وحضوردانش‌آموزان نیز گسترده می‌باشد.

احمدصابرنوری، رئیس معارف غور تنها مسدود بودن 30 باب مکتب دراین ولایت را تایید می‌کند و تاکید دارد، که آنان درهمکاری با بزرگان محل بر مکتب های این ولایت به گونۀ جدی نظارت می کنند.

این نگرانی ها در حالی مطرح میشود که پیش ازاین نیز مسئولان ادارۀ محلی غور گفته بودند، که روند آموزش وپرورش در این ولایت قناعت بخش نیست.

ولسوالی های پسابند،‌ دولینه، ‌چهارسده، ساغر، تیوره، شهرک و بیشتری از مناطق مرکزی غور از جمله مناطقی است که به گفته ی فعالین مدنی آن ولایت، هیچ دختری به مکتب نمی‌رود.

هزاران سال قبل در شمال ولایت هرات شهری بنام کهندژ( قهندز ) وجود داشت که به قول سیفی، این شهر را بخت النصر، پنجصد سال قبل از شهر قدیم هرات و بعد از قلعه اختیار الدین، آباد کرده است. بعضی مورخین هم بنای آن را بنام "خورنوش حاکم عصرمنوچهر" نسبت میدهند و مسلم است که کهندژ، قبل از شهر قدیم هرات بنا شده است. کهندژ، قرنها در پهلوی شهر هرات، با ترقی یا انحطاط، مواجه بوده و روایت است که در صدر اسلام، یعنی در حدود قرن اول هجری، شهر کهندژ هزار و پنجصد سرای(منزل نشیمن)، هشت مسجد جامع، نهصد مسجد و دوکان، چهل حوض و هژده حمام داشته و در عین حال پرورشگاه و اقامت گاه بسی از عالمان و عارفان بوده است، که از جمله میتوان از پیر هرات، حضرت خواجه عبدالله انصاری رح( ۳۹۶-۴۸۱ ) که در کهندژ تولد و تربیت یافته است، نام گرفت. در قرن ششم در فتنه ملا حده، تخریباتی درین شهر رخ داده و در هجوم وحشیانه قوای چنگیزی( ۶۱۷ ) بکلی محو و منهدم شده است. کهندژ در قرون اخیر تدریجا" هموار شده و اراضی آن تحت زرع در آمد، اما بعضی حصص مرتفع، باز هم بصورت تپه های بلند باقی مانده که به مصرخ و تل قطبیان شهرت یافته بود، ولی درین دهه های اخیر، از آن تپه ها هم اثری نیست و در عوض، خانه ها و آبادی های زیادی در اطراف آن، به مشاهده میرسد.

*

*

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

Top