شاید بارها با این جمله که معلولیت محدویت نیست برخورده باشیم، واقعا تا چه اندازه به این گفته باور و ایمان داریم؟ آیا واقعا با همین نگاه به افراد دارای معلولیت در جامعه می بینیم؟ آنچه مسلم است این است که اگر بیشتر وارد زندگی خصوصی و فعالیت روزانه افراد دارای معلولیت شویم در می یابیم که برخی از توانایی های این افراد منحصر به فرد است و حتی در افراد سالم جامعه نیز نمی شود برخی از این مهارت ها را سراغ کرد.

اینجای که در عکس میبینید را بچه های آسایشگاه خانه دل ها نام گذاشته اند، “خانه بهشت” محلی که شاید بیشتر درک می شوند، خوشی بیشتری دارند و بیشتر به آرامش می رسند.

خانم سنا محسنی یکتن از مسئولان بیناد خیریه پیرهرات که این آسایشگاه نیز زیر پوشش این نهاد فعالیت دارد می گوید: تمام تلاش شان این است، تا زندگی را برای افراد دارای معلولیت لذت بخش تر کنند و احساس سربار بودن را از آنها بگیرند.

بچه های این آسایشگاه هم از محیط زندگی شان راضی اند و از آرامش در این محیط سخن می زنند.

آنان می گویند: انتطار دارند از سوی جامعه و مردم نیز بیشتر درک شوند و به آنان به چشم یک سربار دیده نشود.

در همین شماری از فعالان مدنی در این ولایت نیز از برنامه های بیناد خیریه پیرهرات برای افراد دارای معلولیت تمجید می کنند و از مردم می خواهند تا برای سرپا نگهداشتن این بنیاد از هیچ کمکی دریغ نکنند.

عبدالعلی بارکزی رئیس این بنیاد هم می گوید: بنیاد خیریه پیرهرات نهادی است مردمی و فقط با کمک های مردم سرپا ایستاده است.

به گفته ی او: بنیادشان در سال 1384 به منظور انسجام بیشتر افراد دارای معلولیت ایجاد شده و در بخش آموزش، درمان، ورزش، ازدواج و تحصیلات عالی برای افراد دارای معلولیت کار می کند.

این بنیاد اخیرا خوابگاهی را با گنجایش شصت تخت و امکانات مجهز در اختیار معلولین قرار داده که توانسته تا حدودی مشکلات برخی از این افراد را برطرف کند.

به گفته ی مسئولان: این نهاد تلاش شان براین است، تا جامعه معلولیت یک شخصیت به خود بگیرد و مردم بیشتر به توانایی های این افراد باورمند شوند.